perspirant

Reisverslag van de excursie waar Mousse aan heeft deelgenomen. Het verslag is voornamelijk door lid van de excursie Matthijs geschreven en een paar prachtige tearjerkers van Marcel erbij.



Liverpool

Op vrijdag 31 augustus vertrokken Marco, Mousse, Marcel en Matthijs voor een weekend naar Liverpool. Het idee om er eens een weekend uit te gaan met deze Fab Four bestond natuurlijk al jaren. Iedereen had zo z’n reden dit iedere keer op te schuiven. Maar nu moest en zou het er van komen. Uit de bestemmingen van Easyjet diende gekozen te worden.
Wat Liverpool als bijkomende prettigheid heeft op alle andere Easyjet bestemmingen zijn The Beatles. In die stad zijn we er niet alleen tussen uit, maar hebben we ook nog een cultureel doel.
Easyjet leverde ons na een uurtje vliegen af op John Lennon Airport. Een vliegveld zo groot als Rotterdam Airport. Tijdens de busrit naar het hotel overviel ons direct de grauwheid van de stad, het regende ook. ‘Niet zo gek dat John Lennon naar New York is verhuisd…’ merkte we nog op. Een aantal haltes te ver stapte we uit zodat we een aardig stukje terug moesten lopen. Midden in Liverpool bleek het allemaal minder grauw.

Om in 2008 als Europese Culturele Hoofdstad netjes voor de dag te komen wordt er in Liverpool momenteel enorm veel gebouwd en opgeknapt.
Na het inchecken in ons Hotel direct naar the Albert Dock, along the River Mersey, waar een Beatle museum moet zijn. Overigens moet gemeld worden dat Mousse door zijn virtuele verblijf in Liverpool, de stad als zijn broekzak bleek te kennen. Tot onze verbazing wist hij precies waar we heen moesten gaan en welke richting we dan op moesten.
The Beatles Story is het museum waar we naar zochten. Hier loop je met een Audio Guide op je hoofd langs en door het Beatle verhaal. Diverse Beatles situaties en attributen zijn daar uitgebeeld en tentoongesteld. Hierna een snack bij Subway waarna we onze eerste Pub aandeden. De rokers moesten hun rookvertier buiten zoeken, want in Engeland is roken in pubs helaas niet meer toegestaan. Gelukkig waren er zitjes buiten waardoor ze toch een pint en rokertje tegelijk konden nuttigen.

Die avond aten we een prima pizza in een restaurant waar het echter wel angstig stil werd toen Matthijs op het commentaar van Marcel, dat hij wel erg veel zijn GSM speelde, reageerde met een luid: ‘Maar het is m’n vak!’. - klinkt als ‘Fuck’ -
We liepen na deze perfecte maaltijd terug naar het Hotel en na een korte stop in the Exchange bar hebben we nog een laatste Pint genuttigd in the lobby van het hotel.

Zaterdag, de enige hele dag in Liverpool begon goed met een ontbijt in het hotel én het vooruitzicht op een heuze Beatles Tour door Liverpool! Mousse had thuis op internet tickets gereserveerd voor ‘The Beatles' childhood homes Tour’.
De tour beperkte zich tot de jeugdhuizen van John Lennon en Paul McCartney. We zouden bij The Conservation Centre in het centrum om 10.50 uur opgepikt worden, maar we waren er al om 10.00 uur. Toevallig was er in The Conservation Centre de expositie ‘Now These Days Are Gone, The Beatles photographs of Michael Peto’. ‘Helaas’ kwamen wij er pas te laat achter dat je daar niet mocht fotograferen, zodat we met dik 20 foto’s van ons en de Beatles weer naar buiten gingen. Voor de deur hebben we daarna op het busje gewacht.
We zaten met ongeveer 8 personen in het busje dat werd bestuurd door een gids die onderweg naar het eerste huis, dat van Lennon, verhalen vertelde over Lennon en McCartney. Hij wees ons de straat waar ze elkaar hebben ontmoet. John Lennon speelde toen in The Quarrymen, a skiffleband toen hij op de Quarry Bank Grammar School zat. Dit jaar precies 50 jaar geleden.
De vrouw van onze gids gaf de rondleiding in het huis. Samen wonen ze in dat huis. Grappig feit is dat ze het interieur in de jaren 50/60 stijl moeten houden en zo dus wonen. Zij kookt ook echt in de oude keuken vertelde ze. Één kamer in het huis is hun slaapkamer, die is niet bij de rondleiding inbegrepen. Ook vertelde ze dat Yoko Ono gemiddeld twee keer per jaar het huis bezoekt en dan een kwartier mediteert in het jongenskamertje van John. Op onze vraag of Paul ooit langs was gekomen antwoordde ze ontkennend. Het verbaasde ons dat Paul nooit meer is teruggekeerd naar dit huis, vooral omdat hij later nog met zoveel liefde heeft gesproken over dit huis wat gelegen was aan het park ‘Strawberry fields’. Hij en John oefenden namelijk veelvuldig hun samenzang in het halletje van het huis omdat de galm daar zo mooi was.
John Lennon woonde bij zijn oom en tante(Mimi). De moeder van Lennon, Julia, verongelukte vlak voor de deur van dit huis na een bezoek aan haar zoon. Ze werd aangereden door een auto. John was toen 17.
Op weg naar het jeugdhuis van Paul McCartney werden we door de gids gewaarschuwd voor de bewoner/rondleider van het huis. Hij zei: ‘This guy is some kind of Paul McCartney himself, so be prepared.’

Dus verwachtten we een man in een Beatlespak, of met Beatleshaar of iets dergelijks. Maar geen Sgt. Pepperpak of zwart bloempottenkapsel maar een man zonder fratsen, alleen met hetzelfde gezicht als Paul McCartney! Dezelfde gezichtsuitdrukkingen, dezelfde mimiek en hetzelfde accent. Nou komt dit natuurlijk ook voor een deel omdat deze man ook born and raised Liverpoolian is, maar hetzelfde gezicht en oogopslag is frappant. Bijzonder aan deze rondleiding is dat de broer van Paul, Mike McCartney, fotograaf is en tijdens zijn opleiding, midden in Beatlemania, zijn vader en broer thuis vaak heeft gefotografeerd. Een aantal van die foto´s hangen op de plek waar die foto is genomen. De band tussen Lennon en McCartney werd in die tijd versterkt doordat ook Paul als tiener zijn moeder had verloren.
Achteraf waren we totaal verbaasd dat beide huizen nog bewoond konden worden. Je stapt
namelijk letterlijk in de jaren 60. Beide huizen zijn zoveel mogelijk teruggebracht in de originele staat en alles wat maar aandoet als de 21 eeuw moet door de bewoners zorgvuldig verborgen worden voor de opening van de rondleiding.

Tijdens de rit terug naar het centrum van Liverpool adviseerde onze gids aan het eind van weer een boeiend Lennon-McCartney verhaal, ons eerder uit te stappen en een bezoek te brengen aan het cafe ‘Philharmonic Dining Rooms’, een beroemde en heel mooie pub waar ook John Lennon regematig a pint dronk. En inderdaad, niets teveel gezegd. Een prachtige op en top Britse pub met een bar met een batterij (trage) taps, weinig daglicht en Chesterfield meubulair. En als extra toeristentrekker een originele marmere (heren)toilet. En voor 1 juli jl. vast ook rokerig.
Drie pinten dronken we er toen we moesten eten, want we hadden honger en een zaterdagavond in Liverpool voor de boeg. Na een kleine hap in een bistro, die ons door de gids was aangeraden, konden we weer verder. De avond begon tegen het einde van de middag in een Pub in dezelfde straat als de Cavern club. De beroemde club waar de The Beatles als kleuters optraden. De sfeer in onze Pub was opperbest. Op de achtergrond klonken country meedeiners uit de catagorie ´Like A Rhinestone Cowboy´ van Glenn Campbell en onze mede pubgangers waren zojuist getuige geweest van een voetbal overwinning van Liverpool met 6/0!! We voelden ons meer dan welkom. Helaas ook hier buiten roken, maar
we vonden een nooduitgang waar we net binnen de contouren van de pub konden roken.
Ook de nieuwe Cavern Club bezochten we uiteraard. Niet de originele, want die is helaas afgebroken en ernaast herbouwd. Rond elven zaten we die avond bij Mc Donalds onze hamburgers weg te happen na een avond drinken met veel fun. Om daarna in The Lobby van ons hotel een laatste biertje te nemen. ComaTime!

Met een ontbijt, uitchecken en de vertrektijden van de bus naar het vliegveld uit ons hoofd geleerd begon de derde dag Liverpool. Bij het uitchecken kwamen we er nog achter dat het ontbijt duurder was dan ons was verteld, maar het voordeel was weer dat we in plaats van totaal zes ontbijtjes maar drie hoefden af te rekenen.
Een tweede bezoek aan The Albert Dock. Nu om naar het museum ‘Tate Liverpool’ te gaan want daar is, wist Mousse, een Pop-Art expositie van Peter Blake. De man die verantwoordelijk is voor de wereldberoemde hoes van Sgt. Pepper Lonely Hearts Club Band. Alleen voor die expositie moest je een ticket kopen, de rest van ‘Tate Liverpool’ is gratis. We waren niet overtuigd of die Peter Blake expositie ons zou kunnen boeien, dus besloten we eerst het gratis gedeelte van het museum te bekijken om daarna te besluiten of we zouden gaan dokken voor Peter Blake.
Maar na ruim een uur te hebben gelopen en de voornamelijk foto- en video kunsten te hebben gezien, vonden we het welletjes en namen we de taxi naar de The Anglican Cathedral, de grootste kathedraal in Groot-Brittannië.

Binnen in dit imposante gebouw werden we verrast door de schitterende klanken van het kerkkoor dat daar aan het repeteren was. Een moment van bezinning. De akoestiek was zo fantastisch dat een aantal van ons toch even de tijd namen om even te luisteren naar dit prachtige gezang en de klankkleur die de bouw van de kerk dit nog eens meegaf. Na dit bezoek was het alweer half twee en moesten we echt aan de terugtocht gaan denken, maar daarvoor moesten we het nog wel even erg gezellig hebben vonden we. Want kerkkoorklanken, hoe mooi ook, in combinatie met de ingezette regen dreigde onze goede humeur te ondermijnen.
Kortom, tijd voor de Pub. Dezelfde als de middag ervoor want die was zo mooi en zo dichtbij. We zochten een zitje vlak bij de bar en genoten daar van elkaars verhalen en de namaak Beatle die achter ons plaats nam na 20 minuten. Alsof de tijd voor deze man 40 jaar had stilgestaan. Zwart haar, pony, zwarte stropdas. Kortom, alsof ie was weggelopen uit de jaren 60 en nog even wilde kijken hoe ‘Liverpool’ de Beatles geschiedenis had bewaard.

‘Dat gaat goed vriend! We hebben het gezien, getest en alles is nog Beatles waardig!’

Maar we moesten weg. Een uur later liepen we door de stromende regen naar de bushalte voor het hotel waar de bus ons oppikte en afzette op JLA…
Daar nog een laatste hamburger, een laatste blik op het mistroostige Liverpool als gevolg van
de regen en toen het vliegtuig in.
Het was een trip die ons bevestigde dat 25 jaar vriendschap geen vergissing of toevalligheid
was, maar ‘chemie’ die ons altijd zal blijven binden tot het laatst.

Labels: liverpool